Γράφει ο Γιάννης Γεωργουδάκης
Εκπαιδευτικός
Μπορούμε με σιγουριά να ομονοήσουμε, ότι το επάγγελμα του προφήτη μάλλον διέρχεται κρίση. Είτε πρόκειται για προφήτες φευγάτους που μεταφέρουν υπερφυσικά μαντάτα -ξέρετε αυτούς με τα μακριά γένια και τις χλαμύδες- είτε για επιστήμονες, είτε για συγγραφείς, το μέλλον τελικά κάνει ό,τι γουστάρει, δε ρωτάει κανένα και μας ετοιμάζει λαχτάρες που δεν μπορούμε ούτε να τις διανοηθούμε.
Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία πως, όταν μετά την πτώση του τοίχους και του Σοβιετικού μπλοκ διάφοροι αφελείς ή κατευθυνόμενοί «φιλόσοφοι» προέβλεψαν- προφήτεψαν- το «τέλος της ιστορίας», σίγουρα κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους. Έβαλαν λοιπόν την ιστορία σε μια χύτρα, την ανακάτεψαν με μια γενναία δόση ψυχρού πολέμου, έριξαν μέσα για νοστιμιά πολιτιστικές ταυτότητες, τα πασπάλισαν όλα με ολίγη ιδεολογία και τα φούρνισαν στους 80 βαθμούς. Για να ξεφουρνίσουν στη συνέχεια κάτι το άκρως δυσνόητο και προφανώς ανόητο, που το ονόμασαν «τέλος της ιστορίας».
Αυτό όμως που ζούμε τις τελευταίες μέρες, προϊδεάζει ότι πιθανόν να έλθει πράγματι το τέλος της ιστορίας αλλά… πολύ πιο απλά και κατανοητά. Η ουσία της ζωής θα σβήσει στο άπειρο, μέσα σε μια πελώωωωρια έκρηξη μαζί με το αχνό ίχνος του εφήμερου.
Αρχηγός, οδηγός, φίρερ, καουντίλιο, ντούτσε και πατερούλης είναι μόνο μερικά από τα ονόματα με τα οποία αυτοπροσδιορίζονται συνήθως οι επίδοξοι «μεγάλοι». Θέλουν να γράψουν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία αδιαφορώντας αν με τις πράξεις τους πάψει να υπάρχει ιστορία.
Τραγική συγκυρία στην προκείμενη κρίση, καθώς απέναντι στο «μεγάλο», ζει και αναπνέει ένας κόσμος που τα τελευταία χρόνια, έμαθε να αντιλαμβάνεται και να μετράει οικονομικές και μόνο παραμέτρους στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Έτσι οι δυτικοί ηγέτες αφού άνοιξαν ένα πρωί με απορία τα ματάκια τους κι αφού ξεπέρασαν το πρώτο σοκ, φόρεσαν με περισσή αγανάκτηση και τσαχπινιά τα φανταρίστικα και πήραν σβάρνα τα κανάλια για να μας πουν την αλήθεια. Για πια αλήθεια όμως μιλάμε, καθώς η αλήθεια λατρεύει τα φτιασίδια, μεταμφιέζεται κατά βούλησιν και συνήθως αποτελεί το πρώτο θύμα εν καιρώ πολέμου.
Ας δούμε με την ευκαιρία μερικές αλήθειες (και όχι «αλήθειες»)
Αλήθεια νο1: Το 1939 ο Στάλιν με τον Χίτλερ κόβουν στη μέση την Πολωνία και το κομμάτι που πήρε ο μετέπειτα νικητής του πολέμου Στάλιν -η Ανατολική Γαλικία- αποτελεί ακόμη τμήμα της Ουκρανίας (άσχετο για την ώρα, αλλά αν ψάχνετε για μελλοντική κρίση στην Ευρώπη, κάπου εδώ θα τη βρείτε).
Αλήθεια νο2 : Το 1954 ο Χρουστσόφ δίνει δώρο στην Ουκρανία την Κριμαία (τόσο απλά).
Αλήθεια νο3: Το 2004 οι Βαλτικές χώρες μπαίνουν στο ΝΑΤΟ (ο Βλαδίμηρος για πρώτη φορά στα κάγκελα, αλλά παίρνει διαβεβαιώσεις και ησυχάζει)
Αλήθεια νο4: Το 2008 το ΝΑΤΟ δημιουργεί απ’ το πουθενά το Κόσοβο κόβοντας μια γερή μπουκιά από το ψαχνό της Σερβίας (γιατί; γιατί μπορούσε…)
Αλήθεια νο5: Το 2014 ο Βλαδίμηρος μπουκάρει με το έτσι θέλω και παίρνει την Κριμαία (γιατί; αφού μπόρεσε το ΝΑΤΟ κι αυτός μπορούσε…)
Αλήθεια νο6: Το 2014 υπογράφεται η συμφωνία του Μίνσκ (μένει στα χαρτιά…)
Αλήθεια νο7: Το 2022 τώρα. Ντου από παντού.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι, γιατί τώρα;
Ας προτάξουμε το προφανές. Ο «μεγάλος» αισθάνεται ότι απειλείται ή απλά εκνευρίζεται, καθώς οκτώ χρόνια τώρα, τους δείχνει με το δάχτυλο την κόκκινη γραμμή κι αυτοί κοιτούν… το δάχτυλο. Και με κάθε ευκαιρία τραβούν το σκοινί για να δουν μέχρι πού θα αντέξει. Εκτός αυτού, εδώ και τρεις μήνες ο πληθωρισμός στον πλανήτη αυξάνει χωρίς λόγο (;) και η ακρίβεια στην ενέργεια χτυπάει κορυφή. Ο «μεγάλος» είναι έξαλλος καθώς η «πράσινη» πολιτική της Ευρώπης έχει πετάξει στο περιθώριο τους Ρώσους ολιγάρχες, που αισθάνονται να παραγκωνίζονται από άλλους ανταγωνιστές.
Για σκεφτείτε λοιπόν πώς θα μπορούσε να αντιδράσει ένας «μεγάλος» που αισθάνεται ότι απειλείται κι αυτός κι η παρέα του. Κι εδώ να θυμηθούμε ότι οι «μεγάλοι» συνήθως δε δίνουν λόγο σε κανένα, πολλώ δε μάλλον τα κλειδιά του παραδείσου ή της… κόλασης, ή των πυρηνικών. Το ίδιο είναι. Ένας και μόνο αρκεί να δώσει τέλος στην ανθρώπινη περιπέτεια.
Οι Ευρωπαίοι γείτονες του «μεγάλου», αποχαυνωμένοι από την κυβερνούσα οικονομική ηθική τους, βολεύονται να παραμένουν προτεκτοράτο της υπερπόντιας υπερδύναμης, η οποία τυγχάνει αυτή την εποχή να έχει θλιβερή -κατά τη γνώμη του «μεγάλου»- ηγεσία. Η κατάλληλη στιγμή λοιπόν έφτασε κι όποιον πάρει ο χάρος. Γίνεται το ντου, τα καύσιμα πάνε στο θεό, άλλοι κονομούν κι άλλοι πεθαίνουν και…
Και τι θα γίνει στη συνέχεια;
Μην περιμένετε να μας πουν οι προφήτες. Αφήστε απλά τη φαντασία σας να καλπάσει. Ο «μεγάλος» κρατάει στα χέρια τα κλειδιά και για την ώρα τα παίζει κομπολόι. Όσο για τη μοίρα των ανθρώπων και του πλανήτη, είναι στα χέρια της «κακιάς ώρας».
