Την οριστική του πρόθεση να μην είναι υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές του Μαϊου ανακοινώνει με επιστολή του ο Γιώργος Φουντούλης:
Το κείμενο της επιστολής του:
«Φίλες και φίλοι, αγαπητοί συνδημότες,
Η παρούσα επιστολή δεν αποτελεί τόσο ένα πολιτικό κείμενο όσο μια κατάθεση ψυχής, αφού πάντα πίστευα πως το σημαντικότερο είναι να παραμένεις άνθρωπος.
Ασχολούμαι με τα κοινά του τόπου μας επί 32 συναπτά έτη, συμμετέχοντας ενεργά στο πολιτικό κομμάτι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και μέσα από συλλόγους κοινωνικού, αθλητικού και πολιτιστικού χαρακτήρα. Σε ολόκληρη τη διαδρομή μου αυτή, δεν αποκόμισα ποτέ κανένα υλικό αγαθό προς όφελος μου, αλλά κινήθηκα αποκλειστικά με γνώμονα τη διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς, και με δύναμη την αγάπη και την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μου. Για πολλά χρόνια, διέθεσα στα κοινά του τόπου μας όλη μου την ενέργεια, η οποία μεταφράστηκε σε χρόνο, χρήμα, αποθέματα ψυχής και καθημερινή δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να παραγκωνίσω ακόμη και την ίδια μου την οικογένεια προς όφελος της προσφοράς μου στους συνανθρώπους μου. Άλλωστε, στην πολιτική δεν μπήκα ανεπάγγελτος, καθώς δουλεύω σκληρά από παιδί, αποκτώντας με πολύ μόχθο ότι απέκτησα.
Σήμερα, και έπειτα από αυτή την διαδρομή των 32 χρόνων, δεν μετανιώνω για τίποτα καθώς έχω την συνείδηση μου καθαρή, και μπορώ όλους εσάς να σας κοιτώ στα μάτια.
Επειδή όμως, όπως στη ζωή έτσι και στην πολιτική ο κύκλος κάποτε κλείνει, για μένα ήρθε σήμερα το πλήρωμα του χρόνου της ενασχόλησης μου με τα κοινά. Την απόφαση μου αυτή, την πήρα μετά από ώριμη σκέψη, καθώς κατάλαβα πως το επίπεδο στο οποίο παίζεται σήμερα η πολιτική, ακόμη και στα τοπικά, δεν με εκφράζει πια ούτε στο ελάχιστο…
Και εξηγώ τους λόγους. Σαν άνθρωπος, και έχοντας μεγάλη αυτοδιοικητική εμπειρία, είναι φυσικό να έχω τεράστιες ανησυχίες για τον Δήμο στον οποίο ζω, καθώς τον βλέπω καθημερινά να μαραζώνει και να αποδομείται. Οι τελευταίες δυο τετραετίες, αλλά ειδικά αυτή που μας πέρασε, θεωρώ πως αποδείχθηκε καταστροφική, αφού την στιγμή που οι συμπολίτες μας χρειαζόταν μια δημοτική αρχή που να διεκδικεί και να παλεύει, έτυχαν δημοτικής αρχής που απλά ήταν θεατής της αποσύνθεσης, αλλά πιστός υπηρέτης των συμφερόντων της ομάδας των ημετέρων. Σ αυτό το αρνητικό τοπίο λοιπόν για τον δήμο, αποφάσισα με την παραίνεση κάποιων αξιόλογων συμπολιτών μας, να δημιουργήσουμε όλοι μαζί ένα μέτωπο, ενάντια στην παρακμή και τον κατήφορο, ώστε να μη μπορέσουν οι μνημονιακές τακτικές να εξοντώσουν τους ήδη φτωχοποιημένους δημότες μας. Σήμερα, και μέσα από αυτήν την προσπάθεια, αντιλήφθηκα πως τελικά η μικρή μας κοινωνία δεν είναι ακόμη ώριμη και έτοιμη για τέτοιες αλλαγές, καθώς οι άνθρωποι του συστήματος που έφτασαν την πόλη σ αυτήν την κατάσταση, βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιπλέουν βουλιάζοντας οτιδήποτε καινούργιο και υγιές πάει να δημιουργηθεί. Για να αλλάξει κάποιος μια κατάσταση, πρέπει να έχει μέσα του πολύ δυνατό το αίσθημα της ευθύνης. Πρέπει να ξέρει πως κανένας δεν μπορεί να αγωνιστεί περισσότερο για αυτόν, απ’ ότι ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτή λοιπόν είναι η πικρία μου. Η διαπίστωση δηλαδή, πως από μόνος μου δεν θα μπορούσα να αλλάξω αυτήν τη ρότα, αφού οι συνάνθρωποι μου δεν ήταν έτοιμοι να το πράξουν. Τελικά δεν μπόρεσα να γίνω άνθρωπος του συστήματος, της πολιτικής διαπλοκής και του απατηλού «φαίνεσθαι», στοιχεία τα οποία είναι μάλλον απαραίτητα για να σταδιοδρομήσεις στην πολιτική, έστω και σε τοπικό επίπεδο. Επειδή όμως και στη πολιτική ισχύει η ρήση του Μαρξ πως «τίποτα δεν μπορεί να έχει αξία εάν δεν έχει χρησιμότητα», ίσως το τέλος αυτής της αρχής, να είναι η αρχή του τέλους για αυτό που υπάρχει σήμερα….
Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς που με στηρίξατε και με τιμήσατε με την εμπιστοσύνη σας όλα αυτά τα χρόνια, και να γνωρίζετε πως πάντα αγωνίστηκα για τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων…»