Θα μου επιτρέψετε, φίλοι αναγνώστες, να
αρχίσω το σημερινό μου θέμα, με μια σχετική προσωπική εμπειρία.
Κάποια ημέρα, όταν ήμουν εφημέριος στον
Ιερό Ναό του «Αγίου Αντωνίου», ήρθε μια γνωστή μου κυρία να ανάψει κερί και να
προσκυνήσει.
Κατά τη διαδικασία αυτή, εγώ πήγα στο
γραφείο μου, για να ρυθμίσω ορισμένα, οικονομικής φύσεως θέματα.
Σε λίγο, η ως άνω κυρία ήρθε στο γραφείο
μου, στενοχωρημένη και μου είπε: «Ήρθα, πάτερ, να ανάψω ένα κερί και να
προσκυνήσω, γιατί μετά θα πάω στο γυναικολόγο να κάνω έκτρωση! Έχω τρία παιδιά
και καμία από τις φιλενάδες μου δεν μου είπε να το κρατήσω. Ο σύζυγός μου δεν
μου λέγει ούτε ναι ούτε όχι».
Ύστερα από διαλογική συζήτηση μιας ώρας,
περίπου, η κυρία αποφάσισε να κρατήσει το παιδί (κορίτσι).
Μετά από 15 περίπου χρόνια, συνάντησα
την κυρία με τον σύζυγό της και ένα μελαχρινό κορίτσι 1,70. Τότε η κυρία μου
λέγει, δείχνοντας το κορίτσι: «Κοιτάξτε πάτερ, τι πήγα να κάνω!». Κι εγώ λέγω,
χαριτολογών στο σύζυγό της: «Κοίταξε κύριε Αν, αυτό το κορίτσι είναι μισό δικό σου
και μισό δικό μου!!!».
Άρχισα, φίλοι αναγνώστες, το θέμα αυτό,
γιατί δόθηκε στη δημοσιότητα ένα συνταρακτικό στοιχείο. Σε 300.000, τουλάχιστον
ανέρχονται οι αμβλώσεις στη χώρα μας, το χρόνο.
Ο αριθμός αυτός είναι τρομακτικός και
γιατί αποκαλύπτει ότι ως λαός επιλέγουμε την καταστροφή μας, αλλά περισσότερο
επειδή αποδεικνύει την εκμηδένιση της σημασίας της ανθρώπινης ζωής για τους
σύγχρονους νέους. Τα ψυχρά στατιστικά στοιχεία μαρτυρούν ένα δραματικό γεγονός,
το οποίον μπορεί να παραλληλισθεί μα πράξεις μέγιστης βαναυσότητας, συγκρίσιμες
με σφαγή των νηπίων που διέταξε ο Ηρώδης και η οποία πότισε με αίμα τη σελίδα
εκείνης της ιστορίας. Γιατί δεν πρόκειται περί –περιορισμένων τον αριθμό-
βιαίων διακοπών κυήσεων, αλλά περί μαζικής σφαγής. Δεν πρόκειται καν περί ενός
συγκεκριμένου γεγονότος, που προκλήθηκε από μυαλό εγκληματικό και διεστραμμένο.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, που αποκαλύπτει ψυχική πόρωση, ηθική
πτώση.
Το λέει ο ίδιος ο αριθμός. Έχουμε ένα
εκτεταμένο φαινόμενο σκλήρυνσης της ηθικής συνείδησης των γυναικών, αλλά και
των συντρόφων τους, συζύγων ή ερωτικών φίλων. Όταν οι αμβλώσεις φθάνουν και
υπερβαίνουν τον αριθμό των γεννήσεων (εδώ ομιλών περί Ελληνίδων γυναικών. Οι
μετανάστες είναι άλλο θέμα), γίνεται φανερό ότι αυτές έχουν γίνει καθημερινή
υπόθεση για την Ελληνίδα του σήμερα, η οποία με τρομακτική ευκολία (γνωρίζω
κυρία η οποία, λυπάμαι που το λέω, έχει κάνει επτά αμβλώσεις και έχει
ψυχολογικά προβλήματα) υποθηκεύει, όχι μόνο το αύριο της χώρας, την υγεία της,
σωματική και ψυχική, αλλά και με απίστευτη σκληρότητα αποφασίζει να βάλει τέρμα
σε μία νέα ζωή, της οποίας τη δημιουργία αυτή επιτρέπει και προκαλεί.
Εάν εχθρός του Έθνους μας θανάτωνε
300.000 Ελληνόπουλα, θα μιλούσαμε για γενοκτονία και οι διεθνείς ανθρωπιστικές
οργανώσεις θα καταδίκαζαν όχι απλώς για βαρβαρότητα, αλλά για έγκλημα
απεχθέστατο κατά της ανθρωπότητας. Τώρα που εμείς οι ίδιο θανατώνουμε τα δικά
μας παιδιά, ευθυνόμενοι για πράξεις όχι λιγότερο εγκληματικές, σιωπούμε και
πιστεύουμε κι από πάνω ότι οι αποφάσεις μας είναι απόλυτα σύμφωνες, με όσα η
πολιτισμένη εποχή μας έχει αποδεχθεί κα θεσπίσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η
πλάνη στην οποία έχουν οδηγηθεί οι νέες γυναίκες είναι τραγική.
Οι δημοσιογράφοι, ερμηνεύοντας το
φαινόμενο, θα μιλούσαν για αφανισμό του Έθνους, για αυτογενοκτονία. Πράγματι,
περί τούτου πρόκειται, περί εσκεμμένης συνειδητής εξόντωσης του Ελληνικού
πληθυσμού, ο οποίος γερνάει και δεν ανανεώνεται.
Αλλά η ηθική διάσταση του θέματος είναι
σημαντικότερη., συγκλονιστικότερη και επιβάλλεται να καταβληθούν προσπάθειες
από τους φορείς της πολιτείας, την Εκκλησία, τους εκπαιδευτικούς, αλλά και τους
γονείς προ πάντων τους γονείς, ώστε οι νέοι τουλάχιστον να αποκτήσουν συνείδηση
των πράξεών τους.
Έχουμε καθήκον ως γονείς, ως φίλοι, ως
εκπαιδευτικοί, ως κληρικοί, ως γιατροί, ως εκπρόσωποι και μέλη κοινωνικών
φορέων και οργανώσεων, ως άτομα με συνείδηση και αίσθημα με ευθύνη απέναντι
στους νέους, να φροντίσουμε για τη σωστή ενημέρωσή τους. Οι νέοι είναι
ενθουσιώδεις και συχνότατα απερίσκεπτοι, άλλως δεν θα ήταν νέοι. Αλλά, εφόσον
θέλουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες, θα πρέπει να μάθουν να φέρονται με
μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Η έκτρωση πρέπει να παύσει να θεωρείται η εύκολη λύση
εξόδου από μία ανεπιθύμητη δυσάρεστη κατάσταση.
Αλλά αν εξετάσουμε το θέμα λίγο
καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι στις εκτρώσεις δεν καταφεύγουν μόνον οι
κοπελίτσες για να βάλουν τέρμα σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Το ίδιο κάνουν,
συχνότερα και γυναίκες ώριμες, έμπειρες, με οξυμμένη κρίση, είτε ελεύθερες είτε
και παντρεμένες. Είναι λυπηρό, αλλά η αποποινικοποίηση των αμβλώσεων άνοιξε τον
ασκόν του Αιόλου. Δεν μείωσε τον αριθμό των εκτρώσεων αντίθετα τον αύξησε και
συνετέλεσε στην ευρύτερη κοινωνική αποδοχή του, ή καλύτερα στην ολοένα και
ευκολότερη λήψη και εκτέλεση τέτοιων αποφάσεων.
