Από τον αθλητή χάντμπολ του Φιλίππου Βέροιας και ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα Λυκογιάννης Σταύρο (Στηβ) Παπαδόπουλο, έγινε η παρακάτω δήλωση:
Την Κυριακή ήμουν μάρτυρας κάποιων τραγικών επεισοδίων που έγιναν στον ποδοσφαιρικό αγώνα Απόλλων Λυκογιάννης-ΑΕ Καψόχωρας που έληξε με νίκη της φιλοξενούμενης ομάδας με σκορ 2-1.
Μια αναμέτρηση που έγινε κάτω από ένα φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα, λόγω της προ ημερών δολοφονίας ενός νέου παιδιού, του 19χρονου συντοπίτη μας Άλκη Καμπανού. Μάλιστα η διοίκηση της του Απόλλωνα Λυκογιάννης θέλησε να αποδώσει τιμή στον άδικο θύμα της οπαδικής βίας, μόλις επιτευχθεί το πρώτο γκολ, ανεξάρτητα από ποια ομάδα θα το πετύχει, μια φανέλα με το όνομα «Άλκης» θα σηκώνονταν ψηλά από τα χέρια όλων των παικτών και των δύο ομάδων. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει το «εγώ», αλλά το «εμείς». Και η αρχή έγινε με την τήρηση ενός λεπτού σιγή.
Όλα αυτά όμως έμειναν στις καλές προθέσεις, γιατί η εξέλιξη ήταν εντελώς διαφορετική. Δεν γνωρίζω αν υπήρξε πρόκληση ή όχι, ωστόσο παίκτες και φίλαθλοι της ΑΕ Καψόχωρας μετέτρεψαν το γήπεδο σε ρινγκ. Ήταν το 70΄ περίπου όταν άρχισαν να καταγράφονται θλιβερές εικόνες με μικρά παιδιά να τρέπονται σε φυγή από τον φόβο και τον πανικό.
Μετά από μισής ώρας, περίπου, διακοπής του αγώνα, ο διαιτητής και αφού οι φίλαθλοι της Λυκογιάννης κυριολεκτικά «εξαφανίστηκαν» μετά τη βάρβαρη επίθεση που δέχθηκαν, έδωσε εντολή να συνεχιστεί το παιχνίδι για άλλα τρία, όλο κι όλο, λεπτά, χωρίς στο τέλος να καταγράψει στο Φύλλο Αγώνα τίποτα απ΄ όλα όσα συνέβησαν. Άλλωστε αν δεν είχε συμβεί κάτι, δεν θα διέκοπτε και το παιχνίδι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Χωρίς την παραμικρή αντιπαλότητα με την ομάδα της ΑΕ Καψόχωρας, χωρίς το παραμικρό ίχνος ρατσισμού, ένοιωσα την ανάγκη να κάνω αυτήν την δήλωση, γιατί ένα τραγικό γεγονός οπαδικής βίας με την δολοφονία του Άλκη Καμπανού που συγκλόνισε την υφήλιο, δεν μας παραδειγμάτισε. Ούτε και προβλημάτισε τις αρχές του ποδοσφαίρου, ούτε τους συντελεστές της διεξαγωγής ενός παιχνιδιού. Γιατί τέτοια επεισόδια εντός των αγωνιστικών χώρων συναντάμε συχνά στα ερασιτεχνικά γήπεδα, χώρους που για μια μεγάλη μερίδα αθλητών αποτελεί σημείο έκφρασης αγάπης για τον αθλητισμό, ψυχαγωγίας και συνεισφοράς στα σωματεία του τόπου μας.
«Ζεστό» είναι ακόμα το αίμα του Άλκη στο πεζοδρόμιο του Χαριλάου. Νωπές είναι οι πληγές που υπήρχαν και άνοιξαν στην κοινωνία μας. Κι όμως κάποιους δεν τους επηρέασαν, δεν τους προβλημάτισαν, δεν τους έκαναν να συλλογιστούν. Απεναντίας με αυτά που έκαναν, έδειξαν ότι και δέκα Άλκηδες να χάσουμε, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν ληφθούν αυστηρά μέτρα τα οποία θα πρέπει να εφαρμόζονται με αποφασιστικότητα και προς πάσα κατεύθυνση. Αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά ας βγάλουμε τον καλό μας, τον ανθρώπινο, εαυτό.
