Τρέχω προς παμπάλαια ερωτηματικά,
να κλέψω τα μυστικά των μυρμηγκιών,
το που πηγαίνει το κρύο όταν τελειώνει.
Να μάθω για την εμμονή
της Δύσης στο σκοτάδι,
την πανδημία φωτός της Ανατολής.
Απ` τα πέρατα μιας νοσταλγίας σας χαιρετώ
προσκεκλημένος των προσδοκιών μου.
Ξέρω και γω, είπα για μια στιγμή.
Να φώναζα τα φωνήεντα
σ` ένα μασκέ πάρτι στην Θεσσαλονίκη,
να κρυφτούν και να εκβιάσουν
την νοηματική γλώσσα;
Όσο θυμάμαι,
τι χαρά πήραν οι αριθμοί τότε!!!
Τρέχαν δώθε κείθε και κυρίως το 27
που θα συναντούσε το 424.
Σ` ένα παγκάκι τα λέγανε έπειτα.
Σ` αρέσουν τα γλυκά του κουταλιού 424;
Για την μόλυνση των λέξεων τι λες;
Για τον στίχο της Δημουλά
«στην ψυχή σου δεν θα φθάσει κανείς
ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης»;
Τι λες για την ζήλεια των άρρητων αριθμών
με την Λογοτεχνία;
Περαστικοί τους είδαν στο παγκάκι τότε.
Ήταν δακρυσμένοι.
Ερωτοχτυπημένοι μονοί αριθμοί
εκδιωγμένοι στην λογοτεχνία,
«στολισμένοι» με κατολισθήσεις,
με «μετανοιωμένες Διαιρέσεις»
με «πολλαπλασιασμούς σουξέ».
Ένδοξες απαρηγόρητες στιγμές που ήταν!
Νέα δεν έχω όμως πια!
Τέλειωσαν οι προσμονές
των αναπάντεχων ερωτηματικών φαίνεται.
Γιάννης Ναζλίδης
