Του ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Ο σημερινός πολιτισμένος άνθρωπος, φίλοι αναγνώστες, μαζί με άλλα έχασε και τον καθρέπτη του Θεού, τη φύση. Δεν ζει πια τόσο πολύ σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Η φύση σήμερα παρουσιάζει ενδιαφέρον από πλευράς τουριστικές και εκμετάλλευσης. Λίγοι, όμως, είναι εκείνοι που βλέπουν σ’ αυτήν το μεγαλείο του Θεού και που δοξάζουν τον Δημιουργό της.
Ο άνθρωπος, γύρω και επάνω του, βλέπει τα έργα των χειρών του, τις μηχανές, τα οικοδομικά μεγαθήρια, τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, τους πυραύλους, τα διαστημόπλοια και τόσα άλλα μέσα ασύλληπτα μέχρι χθες και με τη φαντασία ακόμη. Όλα αυτά τον απομακρύνουν από τη φύση, όπου είναι χαραγμένα τα ίχνη του Θεού, όπου γίνεται ανάγλυφη η παρουσία Του.
Έτσι, μεγαλώνει η πεποίθηση του ανθρώπου στον εαυτό του και τις δυνατότητές του και απεναντίας σβήνει η ανάγκη της παρουσίας και της επεμβάσεως του Θεού. Έτσι, δημιουργείται η γενεά των αδιαφόρων, των ψυχρών, των απίστων ανθρώπων, που, όμως, δεν διακηρύττουν φανερά πως είναι άπιστοι.
Ένα άλλο εμπόδιο για πολλούς, είναι διάφορες ιδέες και πνευματικές δήθεν κινήσεις, που παρουσιάζονται ως ανθρωπιστικές ή τουλάχιστον ως μη αντιχριστιανικές, πολλές φορές μάλιστα σαν να συμφωνούν με το Ευαγγέλιο (δεν επιθυμώ να αναφέρω ονόματα, ελπίζω να καταλάβετε, φίλοι αναγνώστες).
Άλλες απ’ αυτές απευθύνονται προς τους αμαθείς, προς το λαό, προς μορφωμένους, τους ιθύνοντες, τους κρατούντες και άλλες ζητούν να κερδίσουν όλους. Όλα αυτά τα συστήματα πετάνε τα δίχτυα τους δεξιά και αριστερά και συχνά συλλαμβάνουν τους αφελείς αλλά και τους καλόπιστους ανθρώπους με ιδανικά, οι οποίοι, όμως, από άγνοια πέφτουν θύματα της απάτης.
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι πρωτοπόροι, οι υπεύθυνοι σε τέτοια κινήματα είναι, κατά τη φράση του Κυρίου, «κλέπται και λησταί» είναι «προβατόσχημοι λύκοι» εργάζονται από συμφεροντολογικά κίνητρα και παρουσιάζονται καμουφλαρισμένοι. Τα θύματά τους, όμως, είναι θύματα, προσέρχονται εκεί ίσως με την πρόθεση να γνωρίσουν κάτι καλό που αγνοούν, για να εργασθούν, όπως τους λέγουν οι υπεύθυνοι, φιλανθρωπικά. Νομίζουν πως η συμμετοχή τους εκεί, δεν τους εμποδίζει από το να είναι χριστιανοί. Άλλωστε στις πρώτες βαθμίδες δεν αποκαλύπτονται τέτοια πράγματα. Και έρχονται στην εκκλησία και συμμετέχουν και στα Μυστήρια και θέλουν να πιστεύουν στο Χριστό. Σιγά-σιγά όμως, όταν πλέον εκτεθούν και ανέλθουν σε αξιώματα, τότε αρχίζουν να δέχονται άνωθεν υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις ή και οι ίδιο πλέον αρχίζουν να κλονίζονται στην πίστη, να απομακρύνονται από τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Προς τους καλοπροαιρέτους από αυτούς απευθύνονται τα λόγια αυτά. Ας μην εξαπατηθούν, ας μην ανταλλάξουν την πίστη του Χριστού, χωρίς να το καταλάβουν, με ομίλους και συστήματα αντιχριστιανικά που φέρουν συνήθως ξενικές ονομασίες. Ότι δεν έχει σχέση με την Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν μπορεί να γίνει θεμέλιο της κοσμοθεωρίας των χριστιανών. Είναι ελεύθερος ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει, αρκεί να γνωρίζει τι είναι εκείνο που πάει να ασπασθεί και να πιστώσει. Και οι χριστιανοί πρέπει να γνωρίζουν, ότι τέτοιες προσπάθειες είναι ύποπτες και οδηγούν σε απομάκρυνση από τον χριστιανισμό.
Και έρχεται κατόπιν η απιστία των… «πιστών» χριστιανών. Πολλοί σημερινοί χριστιανοί είχαν εμπιστοσύνη και σεβασμό προς τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Όμως, τα πράγματα απέδειξαν ίσως μερικούς από αυτούς μικρούς, συνηθισμένους ανθρώπους. Παρουσιάστηκαν πιθανώς, μερικοί από αυτούς, ανίσχυροι να νικήσουν ελαττώματα και αδυναμίες.
Εμπρός, λοιπόν, στις πραγματικές ή συκοφαντικές κατηγορίες που διατυπώθηκαν κατά των εκπροσώπων του Θεού, πολλοί χριστιανοί σκανδαλίζονται, χάνουν την πίστη τους και συμπεραίνουν: «…άρα Θεός δεν υπάρχει!».
Μπορεί τα κακά παραδείγματα γύρω μας να είναι ένα εμπόδιο στην άνοδο της πίστεως, ποτέ όμως δεν μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογίες της απιστίας.
Μπορεί τα σκάνδαλα αυτά να είναι αφορμή για να εκδηλωθεί η απιστία μας, δεν δημιουργούν όμως αυτά την απιστία μας, που προϋπάρχει ήδη και ζητεί απλώς να δικαιολογηθεί και να κατοχυρωθεί.
Τα σκάνδαλα αυτά δεν απαλλάσσουν ούτε τους ενόχους από το αδίκημά τους, ούτε, όμως, εμάς τους άλλους από τη δυσπιστία μας. Αν πονάμε και ενδιαφερόμαστε ειλικρινά για την Εκκλησία, μπορούμε, βέβαια, να λυπηθούμε γι’ αυτά, όχι όμως να χαιρόμαστε και να κατοχυρωνόμαστε πίσω από αυτά τα γεγονότα. Οφείλουμε, όχι να πετάμε βέλη κατά της Εκκλησίας μας, αλλά να βοηθάμε και να προσφέρουμε στην Εκκλησία. Να προσφέρουμε την πίστη μας, το ενδιαφέρον μας, τον πόνο μας και τις υπηρεσίες μας, την θετική και εποικοδομητική κριτική, Να προσφέρουμε τα λάθη μας, τα ελαττώματά μας και ακόμη γενικότερα τις αμαρτίες μας.
Ναι τις αμαρτίες μας. Αυτές είναι η βασική αιτία από το οποίον κλυδωνίζεται η πίστη μας. Το πραγματικό αίτιο της απιστίας ή δυσπιστίας είναι εσωτερικό. Φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο και επηρεάζει τη θέληση, τη σκέψη και το συναίσθημά του.
Η συνηθέστερη μορφή της αμαρτίας είναι η ανηθικότητα, που οδηγεί στην απιστία. Οι διεφθαρμένοι, οι άσωτοι υιοί δεν μπορούν να δεχθούν τους δριμείς ελέγχους της συνείδησης. Τότε, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά τους: ο της μετανοίας και ο της απιστίας. Πολλοί, δυστυχώς, προτιμούν τον δεύτερο.
Ένας άθεος, φίλοι αναγνώστες, έλεγε: «Ορκίζομαι εις τον Θεόν, ότι είμαι άθεος». Το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα δείχνει, ότι άθεος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος εκ φύσεως θρησκεύει, πιστεύει στο Θεό. Διάφορες όμως εξωτερικές επιδράσεις κλονίζουν ή νοθεύουν την πίστη του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει ο συνειδητός χριστιανός συχνά να ανανεώνει και να τροφοδοτεί την πίστη του.
