Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας
Παντού το λευκό που ξεχωρίζει !
Τα δένδρα ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη σαν ξωτικά παραμυθιού…….
Η πορεία αρχίζει, τώρα ακούγονται μόνο τα βήματα μας πάνω στο παγωμένο χιόνι .
Γεμίζω τη ματιά μου με άπειρες εικόνες. Ο χρόνος εδώ φαίνεται να διαστέλλεται.
Μετά την καλοκαιρία , επιτέλους χειμώνας.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για τον χειμώνα . ΄΄ Γενάρης ΄΄ επειδή τότε γεννούν τα γιδοπρόβατα και ΄΄Μεσοχείμωνας΄΄, επειδή είναι ο μεσαίος από τους μήνες του Χειμώνα.
Αφήσαμε πίσω την πόλη μας με τις παλιές εκκλησίες, πολιορκιμένες από πολυκατοικίες και τα αρχοντικά σπίτια που ξαναβρήκαν την όψη και το χρώμα τους.
Η Βέροια κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας, λέγεται ότι κτίσθηκε από τον Θράκα στρατηγό Φέρωνα ή σύμφωνα με τη μακεδονική μυθολογία κτίσθηκε από τον βασιλιά Βέρητα προς τιμή της κόρη του Βέροιας.
Η πόλη συνεχίζει να υπάρχει με το ίδιο όνομα και στην ίδια θέση εδώ και 2.700 χρόνια. Στους πρόποδες του Βερμίου στον ευλογημένο αυτό τόπο ζούσαν οι Βρύγες, ένα θρακικό φύλο και καλλιεργούσαν τους απέραντους ροδώνες για να τιμήσουν τον αγαπημένο τους θεό , τον Διόνυσο.
Πέρασαν χρόνια και στην περιοχή εισέβαλαν οι πολεμοχαρείς Ορέστες Μακεδόνες. Διωγμένοι βίαια από τον τόπο τους οι Βρύγες , βρήκαν καταφύγιο στη Μικρά Ασία. Εκεί έζησαν στα ιστορικά χρόνια, γνωστοί ως Φρύγες.
Οι Φρύγες δεν υπάρχουν πια, ούτε εδώ ούτε στη Μικρασία, αλλά οι κήποι του Μίδα, με τα ονομαστά τριαντάφυλλα υπάρχουν ακόμη στη Βέροια.
Μετά την Κουμαριά το βουνό απλώνεται μπροστά μας περήφανα, ένας ζωντανός οργανισμός μας καλωσορίζει και μας προσφέρει απλόχερα την ομορφιά του, το οξυγόνο του, μας χαρίζει ψυχική υγεία και ηρεμία.
Το Βέρμιο, είναι οροσειρά της Κεντρικής Μακεδονίας , παλιά λεγόταν και Δόξα.
Το Σέλι, ή Κάτω Βέρμιο μας υποδέχθηκε με όλη του την αρχοντική μεγαλοπρέπεια, χιονισμένο, κάτασπρο. Τα σπίτια απλώνονται στις παρυφές του αγέραστου βουνού σε τούτη την αιώνια τραχιά γη. Ημερεύουν την αγριάδα του τοπίου και γίνονται σημεία αναφοράς για την διατήρηση της φυσιογνωμίας της περιοχής.
Ιδρύθηκε μεταξύ των ετών 1826-1835 από Βλάχους κτηνοτρόφους που ήρθαν από την Πίνδο, από την Αβδέλλα ( κυρίως) και την Σαμαρίνα. Με πλούσια λαογραφική παράδοση.
Η ζωή εδώ είναι αργή, χωρίς καθόλου άγχος. Ζεστοί φιλόξενοι χώροι σε προκαλούν να μπεις και να απολαύσεις ένα καφέ, ένα γεύμα μαζί και το κρασάκι σου. Προσπερνάμε το χωριό, τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας. Χάνομαι για λίγο στα ονειροπολήματα μου.
Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο, η ματιά ταξιδεύει στο βάθος του ορίζοντα για να συναντήσει τις βουνοκορφές του Σελίου, που υψώνονται επιβλητικές φθάνοντας μέχρι τον ουρανό και ενώνονται με το καθαρό γαλάζιο χρώμα του.
Χιόνι παντού… Λειτουργεί από το 1934, χρονιά που οργανώθηκαν οι πρώτοι πανελλήνιοι αγώνες χιονοδρομίας. Καταφύγια ξύλινα και πετρόκτιστα σας περιμένουν μαζί και το καταφύγιο του ΣΧΟΒέροιας, για να προσφέρουν φιλοξενία, θαλπωρή, ζεστά ροφήματα και ένα διάλειμμα από τις δραστηριότητες σας με το χιόνι. Οι διθέσιες καρέκλες ανεβαίνουν και χάνονται πίσω στην ψηλότερη κορυφή το Αρσούμπασι. Σήμερα 10 ορειβάτες εμείς, πήραμε το μονοπάτι ανηφορικό, σε πολλά σημεία χιόνι παγωμένο μας δυσκολεύει, τώρα ορειβατούμε σε πυκνό δάσος από πανύψηλες οξιές. Έντονο κρύο περνά από τι φυλλωσιές των δένδρων και μας διαπερνά. Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας. Όλα γύρω μας ειρηνικά και σιωπηλά δέχονται το πεπρωμένο τους, παιδιά της ίδιας μάνας γης όλοι εμείς, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα, ας είμαστε και σήμερα αθόρυβοι και προσεκτικοί. Η ησυχία και ηρεμία του δάσους μας ταξιδεύει, νοιώθεις δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά. Αραιές νιφάδες χιονιού μας χτυπούν το πρόσωπο. Απολαμβάνουμε την ερημιά , τις χορογραφίες του χιονιού. Περάσαμε το δάσος με τις οξιές, βγήκαμε σε ξέφωτο το κρύο έντονο φοράμε γάντια και σκούφους. Χρώματα και σχήματα τοπίο αυστηρά σκληρό πετρώδες, μελαγχολικό θα έλεγα, με πάρα πολύ χιόνι. Πουλιά πετούν τρομαγμένα από τον δικό μας θόρυβο. Δεξιά μας - κάτω χαμηλά - πυκνό δάσος από πεύκα μας περιτριγυρίζει και λίγο μακρύτερα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα το βουνό Άσκιο ή Σινιάτσικο. Η καθαρή αστραφτερή ατμόσφαιρα ψηλότερα αντανακλά τα χρώματα του χειμώνα από όλες τις μεριές. Η αργή κίνηση μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην άλλη διάσταση. Δέος επικρατεί για την ομορφιά του άγριου τοπίου. Τέτοιες εμπειρίες χαράζουν την ψυχή….. Τώρα παγωμένος αέρας μας χτυπά πρόσωπο, μάγουλα και μύτες. Προχωράμε βυθιζόμαστε σε μια ονειρική εμπειρία. Τα πρόσωπα μας έκπληκτα, χαρούμενα, φωτογραφίζονται έτσι για να έχουν να πουν κάτι στους άλλους. Μα κάποιες εμπειρίες δεν μοιράζονται, παραμένουν μόνες στην μοναξιά της απόπειρας. Γεμίζω την ματιά μου με άπειρες εικόνες. Ο χρόνος εδώ φαίνεται να διαστέλλεται. Σύννεφα κυνηγημένα κατεβαίνουν και αγγίζουν τις γύρω βουνοκορφές. Ένας κοσμικός χορός με κινήσεις που σου κόβουν την ανάσα και εμείς ταπεινοί θεατές γινόμαστε συμμέτοχοι σε αυτό το σκηνικό. Φιγούρες πολύχρωμες ορειβατούμε και συνεχίζουμε προς την κορυφή. Τώρα χιονίζει ένα χιόνι παγωμένο σπυρωτό πέφτει με θόρυβο και μας γεμίζει αισιοδοξία αλλά η χιονόπτωση σταματά και ξαναρχίζει στην συνέχεια μια αραιά χιονόπτωση. Φθάσαμε στην κορυφή όλο το βουνό χιονισμένο, πανέμορφο. Η κορυφή μας υποδέχεται με ένα τρελό παγωμένο αέρα ανακατεμένο με χιόνι. Από εδώ ο χειμώνας κατηφορίζει στις πλαγιές του Σελίου ,το χιόνι πέφτει απαλά και σκεπάζει το τοπίο τριγύρω, είναι όμως μικρής διάρκειας και απέμεινε μόνο ένα λευκό άσπρο σεντόνι. Η θέα μαγευτική, κάτω χαμηλά η Βέροια μια μικρή πινελιά συμπληρώνει αρμονικά αυτή την ανεπανάληπτη εικαστική εικόνα. Την βασιλόπιτα την έκοψε ο παλαιότερος που μετράει 20 ολόκληρα χρόνια ορειβασίας . Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , οδοιπορούμε μέσα από τα συνδετικά του χιονοδρομικού κέντρου , μια μελαγχολία επικρατεί στην ομάδα, καταχείμωνο και το χιονοδρομικό - στα καλύτερα του - με πολύ χιόνι. Μεσημέρι και μια κούπα αχνιστό τσάι είναι για τη στιγμή βάλσαμο. Από το παράθυρο του καταφυγίου αφουγκράζομαι για λίγο το ουρλιαχτό του ανέμου, μια γλυκιά κούραση διατρέχει το κορμί μας. Αφήσαμε πίσω μας την μεγαλοπρέπεια του βουνού, είναι η εικόνα που γλυκαίνει και ξεκουράζει το μυαλό μας.
