Διάβαζα «Την Νόσο της Αδράνειας»του Κώστα Αρκουδέα.Ανάμεσα στις άλλες ιστορίες του,το βλέμμα στάθηκε σε μια πρόταση,ικανή να πυροδοτήσει τις αναμνήσεις μου.....
-Μάμα ντο θελτς να φέρωσε και τρώς οσημερον;(Μάνα τί θέλεις να σε φέρω να φάς σήμερα;Ρώτησε ο μπαμπάς μου,στην σχεδόν ετοιμοθάνατη γιαγιά μου.
-Τιδέν κι παει κα πούλιμ.(Τίποτα δεν πάει κάτω πουλάκι μου)είπε αδύναμα εκείνη.
-Μάμα πού θα εθέλνες να είσαι ατώρα;(Μάνα πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;)ξαναρωτησε ο μπαμπάς.
-Αχ!πούλιμ ας εμ ατώρα σο χωράφ εθαρώ ελέπατο.....Έναν τρανόν μέρος γομάτον τσαι.Εσέρεβαματο εγώ και η μάμαμ και όταν έβραζενατο το βράδον και έπιναμε εσκουτούληζεν το σπίτ.Ντε έμορφα χρόνια σο χωρίον μ ση Σάντα! (Αχ!πουλάκι μου ας ήμουν τώρα στο χωράφι,νομίζω ότι το βλέπω.Ένα μεγάλο μέρος γεμάτο τσαι.Το μαζεύαμε εγω και η μάνα μου,και όταν το έβραζε το βράδυ,μοσχομύριζε το σπίτι.Τί όμορφα χρόνια στο χωριό μου στην Σάντα)
Καθώς ερχόμουν προς το πατρικό μου,κόσμος ήταν στην αυλή.Πάγωσα στην μέση του δρόμου,μιά βαθιά σιωπή με τύλιξε και έκανε το βήμα μου βαρύ.Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα και από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα.Μετά την αποχώρηση της καλής μου γιαγιάς,από το προσκήνιο της ζωής,ο μπαμπάς με καθησύχασε λέγοντας μου ότι έφυγε ευτυχισμένη,τρέχοντας στα λιβάδια του τόπου που γεννήθηκε,μέσα στις απέραντες εκτάσεις του τσαγιού...Η αναδρομή μου σταμάτησε όταν μία σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου.Κοίταξα τον εαυτό μου,σαν μέσα από καθρέφτη και αναρωτήθηκα,ποιά μπορεί να ήταν η δική μου τελευταία επιθυμία;Αυθόρμητα μιά πόρτα του Νού άνοιξε,και η πρώτη λέξη βγήκε έξω.Να φύγει ο φόβος από τους διπλανούς μου,την γειτονιά μου,την πόλη μου,την χώρα μου,και από όλο τον Κόσμο!Αυτός ο φόβος που βγάζει από μέσα μας ότι κακό νιώθουμε.Μήπως κρύβαμε στην καρδιά μας συναισθήματα που τώρα βρήκαν την ευκαιρία να βγουν,για να νιώσουμε ότι όλα ξεκαθαρίζουν;Έλεγε η γιαγιά μου «Τι φόβονος η μάνα καμίαν και έκλαψεν (Του φόβου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε)Γιατί δεν έκλαψε;Μπόρεσε να φυλαχτεί;Και από την άλλη,άν μόνιμα φοβάσαι πως θα εξελιχθείς;Πώς να δημιουργήσεις ένα ευχάριστο περιβάλλον;πώς να είσαι ευτυχισμένος;Φοβούμενος μην αρρωστήσεις και πεθάνεις,πεθαίνεις πρίν κάν γίνει!Όπως λέμε λαϊκά τρόμαξα τόσο πολύ που πέθανα από τον φόβο μου.Να φυλάγομαι,να προνοώ,να προσέχω.Ναι.Να φοβάμαι γιατί;Για κάτι που δεν ξέρω πότε θα μου συμβεί;Από τα δωμάτια του Νού οι σκέψεις ξεχύθηκαν πάλι στην αυλή και οι λέξεις άρχισαν να διαμαρτύρονται.Μα ζώντας με φόβο,χάνω τον πρωινό ήλιο,το κελάηδημα του αηδονιού,τα χρώματα του βουνού,τα λουλούδια μου,την οικογένεια μου και τους φίλους μου.Αναρωτιέμαι ποιός είναι αυτός ο φόβος που θα με καθηλώσει,σε ακίνητη στάση,θα με απομακρύνει από το να αγκαλιάσω,να φιλήσω,να περπατήσω,να μιλήσω χωρίς φίμωτρο;Τί κρύβεται πίσω από την αμφιλεγόμενη προστασία;Τίνος συμφέροντα καλούμε σαν ελεύθερος άνθρωπος να υπηρετήσω;Ποιό το όφελος να γίνω πειραματόζωο για το «καλό της ανθρωπότητας»χωρίς να συναινέσω,να διαλέξω και να επιλέξω!Γιατί λοιδορούμε για την διαφορετική μου άποψη;Γεμίστε την ψυχή σας με ελπίδα στον Θεό,αγαπήστε τον διπλανό σας,αγκαλιαστείτε,ενωθείτε....Η ΖΩΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ Διώξτε τον!!
